Bir gun beni evlerine cagirdi beraber film izlemeye, fight club i izletmisti bana :) Deli gibi film izlerdik beraber, piyasadaki kult filmlerin cogunu elden gecirmistik. Mevzu bu degil, eve girdim ve anneyle tanistirdildim anne hic gulumsemiyor, kaslarini catmaktan artik o bolgeler kirisiklik halini almis sanki istese de gulemezmis gibi artik. Babayi gordum onla da tanistirildim, o da cok farkli degil ama catik kasli degil de buruk daha cok. Nasil bir aile bu ya demistim, bana cok farkli gelmisti. Beraber yemek yemiyorlar, evden hic ses cikmiyor, herkes her isini tek basina sessizce yapiyor, televizyon bile izleyen yok.
Uzerinden yillar gecti o arkadasla yollarimiz ayrildi ve artik gorusmuyoruz. Simdi neden mi yazdim bu postu, anne olunca anlarsiniz!!!!
Anladim ben de :(( o evdeki sessizlik dort yasindayken kaybettikleri ogullari icindi. Ona saygisizlik etmek istememisler hayati sadece gecistiriyorlardi. Tam oyun oynama caginda civil civil olan o ev birden derin bir huzne gomulmustu. Arkadasim da o yuzden garip davraniyordu, cunku kardesini kaybettiginde o ondan sadece birkac yas buyuktu. Belki acilariyla kizlariyla bile ilgilenemediler. O ne derin bir huzunmus oysaki. O ev sonsuza dek yas tutacakti anne ve babasi icin. Halbuki bana ne kadar da itici gelmislerdi o zaman, eve gelene bile gulmuyorlar diye, gulmemelerinin nedeni varmis :( O zaman üniversite öğrencisi idim onbeş yıl öncesinin onlar için dün kadar taze olabileceği aklımın ucundan bile geçmemişti. Hüzün vardı o evde yaşanamamış günlere duyulan bir sitem gülmeyi unutan insanlar vardı :((
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder